अक्टोबर ३ देखि खुलेको अमेरिकी डीभी  आवदेन यो वर्षको नोभेम्बर ६ सम्म भर्न सकिन्छ ।

यसै विषयमा कुराकानी गर्नका लागि उज्यालो रेडियो नेटवर्कको स्टुडियोमा हामीले संयुक्त राज्य अमेरिकी राजदूतावास, महाराजगञ्जमा कार्यरत कन्सुल माइकल ई म्युसीसँग उज्यालो फल्चाका लागि कुराकानी गरेका छौँ । राम्रो नेपाली बोल्नुहुने म्युसीसँग उज्यालो सहकर्मी अच्युत घिमिरेले डीभी भिसा आवेदनसँगै उहाँले नेपाली बोल्न सिकेकोबारे पनि कुराकानी गर्नुभएको छ । उज्यालो फल्चाको लागि गरिएको कुराकानी यहाँ प्रस्तुत छ 

स्वागत छ तपाईँलाई ।

तपाईले निम्त्याउनु भएकोमा तपाईलाई धेरै धन्यवाद छ ।

कति मिठो नेपाली बोल्नुहुन्छ । कति समय लाग्यो यस्तो नेपाली बोल्ने बन्नलाई ?

हुन त धेरै समय लाग्यो । म पहिला आउँदाखेरी ३० वर्ष अगाडि केही पनि बोल्दैनथे । तैपनि बिस्तारै सिक्दै गए अनि अहिले यहाँसम्म आएको छु ।

औपचारिक रुपमै भाषा पढ्नुभयो कि यत्तिकै बोल्दाबोल्दै सिक्नुभयो ?

हामीले पहिला आउँदाखेरी पिसकोरसँग काम गर्दा हाम्रो तीन महिनाको भाषा सिक्ने तालिम थियो । अनि त्यसपछाडि हामी गाउँमा गएर बस्दाबस्दै हामीले सिकेम् । यहाँ आउनुभन्दा अगाडि यसपालि हाम्रो परराष्ट्र मन्त्रालय बसेर हाम्रो औपचारिक तालिम पनि थियो । त्यहाँबाट पनि थप सिकेँ । 

तपाईंलाई हेरिरहँदा पनि नेपाली जस्तै लाग्यो भनेर कसैले भन्नुहुन्छ कि ?

(हाँस्दै) तुरुन्त हेर्नासाथ मान्छेहरुले नेपाली हैन जस्तो देखिन्छ भन्छन् तर सुन्दाखेरि कहिलेकाहीँ नेपाली हो कि भनेर सोध्छन् । अनि मलाई धेरै खुशी लाग्छ, जे होस् सुन्दाखेरि ।

अब हामी सन्दर्भमा आउँछौ । विशेष आज डाइभर्सिटी भिसाबारे हामी कुराकानी गर्छौं । सबभन्दा शुरुमा त यो डीभी भनेको के हो ? यतैबाट कुरा सुरु गरौं ।

हजुर, यो डिभी भनेको डाइभर्सिटी भिसा अनि त्यो वास्तवमा हाम्रो देशमा अलि बढी विविधता बढाउने उद्देश्यले हाम्रो संसदले बीस वर्ष भन्दा अलि बढी अगाडि नयाँ कानुन पारित गरेर यो कार्यक्रम शुरु गर्यो । अनि त्यसबेलादेखि संसारका धेरै देशहरुबाट मानिसहरु फाराम दर्ता गरेर अमेरिका गइरहेका छन् । तर वास्तवमा उद्देश्य चाहिँ हाम्रो देशको विविधता बढाउनका लागि हो ।

अमेरिका जानका लागि यो डीभी कति देशका नागरिकले भर्ने गरेका छन् ?

मेरो विचारमा संसारका सबै देशबाट भर्न मिल्छ । बीस वटा जतिबाहेक जुनदेशबाट धेरै जना  अमेरिका गइसकेका छन् । तर २० वटा जतिबाहेक सबै देशको  मानिसहरु योग्य हुन सक्छन् । 

सबैतिर एकैपटक खुला गरिन्छ कि ? कुनै देशलाई एक पटक र अर्को देशलाई अर्को पटक गरिन्छ ? 

एकैचोटि सबै देशलाई खुला हुन्छ  । वास्तवमा अक्टोबर ३ तारिखबाट खुला भयो । एक महिनाभन्दा अलि बढी, पाँच हप्ता जति यो दर्ता गर्ने म्याद खुला हुन्छ त्यसपछाडि सिद्धिन्छ । अनि त्यसपछि आवेदन पेस गर्न मिल्दैन । 

भनेपछि अक्टोबर ३ देखि सुुरु भएको छ, नोभेम्बर ६ सम्म डाइभर्सिटी भिसा नेपालमा बस्ने नेपालीहरुले यदि अमेरिका जान इच्छुक हुनुुहुन्छ र  भर्न चाहनुहुन्छ भने भर्न सक्नुहुन्छ ? 

अँ, सक्नुहुन्छ । 

डीभी भर्ने प्रक्रिया कस्तो हुन्छ ? 

वास्तवमा यो सबै प्रक्रिया अनलाइनबाट हुन्छ । अनि धेरै सरल पनि हुन्छ । निःशुल्क पनि हुन्छ । एउटा महत्वपूर्ण कुरा यसका लागि दर्ता गर्न केही पैसा पनि लाग्दैन । हाम्रो वेबसाइट dvlottery.state.gov मा गएर जसले पनि दर्ता गर्न सक्नुहुन्छ । त्यहाँ गएर आफ्नो व्यक्तिगत विवरण, अलि–अलि जानकारी त्यसमा भर्नुपर्छ त्यसपछाडि हालसालै खिचेको फोटो पेस गर्नुपर्छ अनि त्यसको माथि यदि तपाईँ विवाहित हुनुभयो भने तपाइँको श्रीमान अर्थात श्रीमतीको जानकारी पनि भर्नुपर्छ ।

अनि यदि छोराछोरी छन् भने सबै जना अविवाहित र २१ वर्ष नपुगेका छोराछोरीको जानकारी पनि भर्नैपर्छ भन्ने हाम्रो एउटा आवश्यकता छ । यदि कसैले विवाहित भएर अथवा छोराछोरी भएर ती व्यक्तिहरूको जानकारी पेस गर्नुभएन भने तपाईँको आफ्नो आवेदन अयोग्य हुनसक्छ । 

नेपालबाट डीभी भर्दा यो ठाउँबाट भर्यो भने निश्चित रुपमा पर्छ भन्ने खालका साइनबोर्डहरू कतिपय ठाउँहरुमा राख्ने गर्छन् ।  यो वर्ष चाहिँ त्यस्ता साइनबोर्ड धेरै देखिएको छैन । यस्तो खालको सियोर लाग्ने बनाउन सक्ने गरी कसैले बनाउन सक्छ  र ?

अँ, वास्तवमा हाम्रो तर्फबाट हरेक आवेदकले आफ्नो तर्फबाट भर्दा राम्रो हुन्छ भन्ने हाम्रो प्रोत्साहन छ । तर कसैको आफ्नो कम्प्युटरको पहुँच छैन भने पहिला साथीसँग सल्लाह गरेर अथवा नातेदारसँग सल्लाह गरेर गर्न राम्रो हुन्छ । मैले अघि नै भनकोेजस्तै यो  धेरै सजिलो प्रक्रिया हो अनि निःशुल्क पनि हो । तर यदि कुनै पसलमा गएर गर्नुभयो भने उनीहरुले पैसा लिन्छन् होला । 

एउटा कुरा के भने, सबै जानकारी भरेर यो आवेदन पेस गरेपछि एउटा कन्फरमेसन पेज आउँछ । त्यो कन्फरमेसन पेजमा एउटा विशेष कन्फरमेसन नम्बर  पनि हुन्छ । त्यो  तपाईँको एउटा व्यक्तिगत नम्बर  हो ।  त्यो  नम्बर तपाईँलाई काम लाग्छ भविष्यमा । त्यसकारण त्यो नम्बर आएर प्रिन्ट गरेर  सुरक्षित ठाउँमा राख्दा वेश हुन्छ । यदि तपाईँ अर्को अफिसमा जानुभयो भने त्यो कम्फरमेसन नम्बर छुट्ने सम्भावना अलि बढी हुन्छ । भविष्यमा तपाईँलाई अप्ठेरो पर्न सक्छ । त्यसैले यो कुरामा अलि सचेत रहनुहोला । अब सियोर लाग्ने भन्ने चाहिँ कसैले भरेर पनि सियोर लाग्ने भन्ने हुन्न । प्रक्रिया पुर्याएर जसले भरे पनि प्रोसेस एउटै हो ।

भनेपछि प्राप्त हुने कन्फरमेसन नम्बर नहराइकन सुरक्षितसँग राख्नुपर्‍यो ? 

हजुर, हजुर ।

डाइभर्सिटी भिसा आवेदन भरिसकेपछि छनोट हुने प्रक्रियाहरू कस्ता हुन्छन् ?

यो वर्षको नोभेम्बर ६ सम्म भर्ने समय रहन्छ  । त्यो अवधि सकिएर ६ महिनापछि मे ७ तारिखदेखि छानिनुभयो कि भएन भन्ने कुरा थाहा हुन सक्छ । मैले अघि नै भनेको त्यो कन्फरमेसन नम्बर महत्वपूर्ण छ । त्यसबेलादेखि मे ७ तारिखपछि  त्यही वेबसाइटमा गएर सेलेक्टी (छानिएको व्यक्ति) मा थिच्दा अर्को पेज आउँछ । त्यो आफ्नो व्यक्तिगत कन्फर्मेसन नम्बर पेस गरेर  थाहा पाउन सक्नुहुन्छ छानिनुभएको छ कि  भए छैन भनेर ।

यदि छानिनुभयो भने अर्को जानकारी आउँछ । एउटा नयाँ पेज आउँछ । त्यसमा सबै निर्देशिका लेखिएको हुन्छ अब के के गर्नुपर्छ  । क्रमशः त्यो हरेक स्टेप गरेर  एप्लिकेशन नयाँ अलि लामो किसिमको एप्लिेकेशन भर्न सक्नुहुन्छ । 

यसो गर्दा वर्षभरिमा कति मान्छे छनोट हुन्छन् ?

वर्षभरि जम्मै संसारभरिबाट ५० हजार जनासम्म छानिएका हुन्छन् । तर कुनै एउटा देशबाट त्यो ५० हजारको सात प्रतिशत भन्दा बढी हुँदैनन् त्यसकारण एउटा देशबाट ३५०० जना भन्दा बढी हुँदैन । अनि वास्तवमा नेपाल चाहिँ एउटा भाग्ममानी देश होे ।

किनभने झण्डै हरेक वर्ष ३५०० जनासम्म छानिएका हुन्छन् । गएको वर्ष सेप्टेम्बरको मसान्तसम्म हाम्रो दूतावासले ३ हजार ३ सय जना जति अनि नेपालमा बस्ने मात्रै हैन अरु देशमा बस्ने नेपालीहरु पनि छानिन सक्छन् । हरेक वर्ष खाडी मुलकबाट, मलेसियाबाट, जापानबाट,  कोरियाबाट, अस्ट्रेलियाबाट  नेपालीहरु त्यहाँ बस्ने गरी डीभी भर्न सक्नुहुन्छ र छानिनु पनि हुन्छ । अमेरिकामा बसेर पढिरहेका विद्यार्थीले पनि डीभी भर्न सक्छन् ।

यो भरिसकेर अमेरिका जाने नेपालीहरु अथवा अरु देशबाट डीभी परेर जाने नेपालीलाई फेरि अमेरिकी नागरिक बनाउनको लागि प्रोसेसिङहरु केही हुन्छ ? 

अमेरिका जानासाथ यदि तपाईं डीभी भिसाको लागि योग्य हुनुभयो भने अमेरिका पस्नासाथ हाम्रो कानुनी स्थायी हैसियत पाइन्छ । अनि त्यो हैसियत पाएर स्वतन्त्रता पनि पाउनुहुन्छ । मतलब जुन ठाउँमा गएर बस्दा पनि हुन्छ, जुन ठाउँमा गएर पढ्दा पनि हुन्छ, जुन ठाउँमा गएर काम गर्दा पनि हुन्छ । जुन ठाउँमा गएर आफ्नो व्यवसाय बनाउन पनि सक्नुहुन्छ । त्यो अधिकार पाउनुहुन्छ त्यहाँ पुगेपछि । 

विभिन्न ठाउँबाट मान्छेहरु आउँछन् । कति वर्ष सङ्गत गरेको मान्छेको आनीबानी पनि थाहा हुँदैन । फरक खालका फरक परिवेशका मान्छेहरु आएर बसिसकेपछि डीभी परेर आएकाहरुबाट कतिपय ठाउँमा चुनौतीहरु, अप्ठ्याराहरु पनि देखा पर्छन् होला नि । त्यो अनुभव गर्नुभएको छ ?

अहिलेसम्म डीभी परेर अमेरिका जानेहरुले ग्रीनकार्ड पाएपछि उहाँहरुले बिस्तारै त्यहाँको वातावरणसँग घुलमिल गरिसकेको सूचना छ । आफूलाई गाह्रो भयो, बस्न सक्दिन भनेर फर्किएर आएको चाहिँ एक दुई प्रतिशत पनि छन् होला तर त्यस्तो अत्याधिक संख्यामा चाहिँ दुःख पाएर फर्केको भन्ने सुन्नमा आएको छैन । 

यो बीस वर्षको बीचमा डीभी आवेदन भर्दाका अवस्थाहरु शुरुवाती दिनहरुमा र अहिले केही फरक पनि छन् कि ?

मेरो विचारमा पछिल्लो समयमा डीभीका लागि दर्ता गर्ने आवेदकहरु चाहिँ अलि बढी शिक्षित नै छन् । माथिल्लो स्तरको शैक्षिक योग्यतासम्म लिएका छन् खाली त्यो फरक मैले देखेको छु । तर प्रायः काम गर्ने, पढ्ने मौका खोजिरहेकाहरुले भर्छन् । त्यस्तो धेरै फरक खासै छैन ।

कति पढेको हुनुपर्छ डीभी भर्नको लागि ? केही नीति नियम छ त्यस्तो ? 

हजुर धेरै राम्रो प्रश्न हो । वास्तवमा न्यूनतम योग्यता प्लस टुसम्म पास गरिसकेको प्रमाण हुनुपर्छ । तर त्यस बाहेक अर्को कुनै शैक्षिक योग्यता छैन । प्रश्न आउँछ यदि बढी पढेको छु भने मेरो छानिने चान्सेस पनि बढी हुन्छ कि ? त्यस्तो कुनै पनि चान्स छैन खाली न्यूनतम शैक्षिक योग्यता हेर्छौं । त्यसबाहेक अर्को केही पनि हेरिँदैन ।

बाह्र कक्षा पास नभएको मान्छेले चाहिँ भर्दै नभरे हुन्छ कि भर्न सकिन्छ ?

सकिन्छ, तर अन्तरवार्ता गर्ने बेलासम्म नतिजा आइसकेको हुनुपर्छ । यदि नतिजा आएको छैन भने अप्ठेरो पर्न सक्छ । अनि तपाईँको आफ्नो पैसा खेर जान पनि सक्छ । त्यसकारणले हाम्रो सुझाव छ । जसले प्लस टुसम्म पास गरिसकेको छैन, आवेदन नभर्नुहोला ।

यो चाहिँ बाह्र कक्षा पढ्ने अर्को प्राविधिक शिक्षाको पनि सन्दर्भ छ यहाँ । तपाईँलाई थाहा होला । प्राविधिक शिक्षा पढ्नेहरु पनि नेपालमा धेरै युवा छन् यो धारबाट जान पाइन्छ ? बाह कक्षा नपढ्ने तर प्राविधिक शिक्षा पढ्नेहरुले ?

प्राविधिक शिक्षा दुई किसिमको छ नेपालमा । एउटा चाहिँ तीन वर्षे कोर्ष छ । जसले गर्दा तीन वर्षे कोर्स सकेपछि त्यसभन्दा उच्च शिक्षा हासिल गर्नको लागि अरु देशहरुमा पनि अनुकूल मिल्छ । तर कोहीकोही चाहिँ व्यावसायिक शिक्षा नि छ नि, ६ महिने १६ महिने यिनीहरुलाई चाहिँ हामीले प्लस टु बराबर मान्यता दिँदैनौँ । तीन वर्षको कोर्ष भोकेसनल ट्रेनिङ, भोकेसनल कोर्सहरुलाई चाहिँ मान्यता दिइन्छ । 

उमेर समूहको कुरा गर्दा चाहिँ कुन उमेर समूहको मान्छेले डीभी भर्न पाउँछन् ? 

वास्तवमा कुनै विशेष मापदण्ड छैन । जसले पनि भर्न सक्नुहुन्छ । प्रायः १२ कक्षा पास गर्ने १७, १८ वर्ष उमेर समूहकाले बढी भरेको देखिन्छ । तर ६०–७० वर्ष पुगेका आवेदक पनि देखेका छौँ । त्यसकारण कुनै विशेष मापदण्ड छैन ।

६०-७० वर्ष लागेका आवेदकहरूलाई पनि डीभी लागेको रेकर्ड छ नि ? 

हजुर, छ ।

धेरै धेरै धन्यवाद सजिलो गरी बुझाइदिनु भयो । अब केही व्यक्तिगत कुराकानी पनि गरौं । तपाईं जन्मे हुर्केको स्थान र यता नेपालको परिवेश हेर्दा कस्तो पाउनुहुन्छ ? 

मेरो हुर्काइबाट नेपालको सन्दर्भ धेरै फरक छ  । म जन्मेको ठाउँ एरिजोना हो । यो एकदमै मरुभूमि जस्तो धेरै सुख्खा ठाउँ । नेपालको प्राकृतिक सौन्दर्य हेर्दा असाध्यै राम्रो लाग्छ । त्यसैले पनि यो पटक फेरि नेपाल आउँदा मलाई सारै खुशी लागेको छ । 

पहिलो पटक नेपाल आउँदाको कुन कुरा चाहिँ तपाईँको स्मरणमा बसिरहेको छ ? सम्झनुहुन्छ ? 

सन् १९८८ सेप्टेम्बर महिनामा पहिलो पटक नेपाल आउँदा त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थल अहिलेको जस्तो बनेको थिएन । त्यहाँ गौचरण थियो । नेपाल आएको दिन हामी त्यहाँबाट हाम्रो अफिससम्म जाँदा बाटोमा जनावरहरु डुलिरहेका थिए । खाना हातले खान आउँदैन थियो । खाना खान सिक्नुपर्‍यो ।

त्यसबेलासम्म हातले भात खाएको मेरो अनुभव थिएन । हामी सबै नयाँ थियौं, सबै सिक्नुपर्‍यो अनि त्यसपछि हाम्रो तीन महिनाको भाषा सिक्ने तालिम थियो अनि हामी आ आफ्नो ठाउँमा आआफ्नो काम गर्ने ठाउँमा गयौँ अनि  म जुम्ला जानको लागि छानिएको थिएँ । सिंजा भेगको नगरकोट भन्ने गाउँमा एक वर्ष त्यहाँको माध्यामिक विद्यालयमा पढाएँ । अनि त्यसपछाडि जुम्ला सदरमुकाममा सरेर दुई वर्ष त्यहाँको विज्ञान शिक्षा इकाइमा त्यहाँको शिक्षकहरूलाई तालिम दिन्थें ।

कति रमाइलो अनुभूति रैछ तपाईँसँग हामीले पनि थाहा नपाएको त्यति बेलाको कुरा गर्नुभयो । त्यतिबेला सिंजा जाँदाखेरिका कुरा गर्नुभयो । हातले भात खान सिक्दै गरेको कुराहरू गर्नुभयो । अब यतिका वर्ष वितेर तपार्इँ फेरि नेपालमा कन्सुलका रूपमा बस्दा त्यति बेलाको नेपालको राजधानीलाई लिउँ न हामी । त्यतिबेलाकोे राजधानी र अहिलेको काठमाडौँको कुन–कुन कुरा राम्रो लाग्छ कुन–कुन नराम्रो ? 

अब मेरो आफ्नो स्मरणमा चाहिँ त्यतिबेलाको मान्छेको जनसंख्या कम थियो । अँ, राजधानी पनि निकै हरियाली थियो । धेरै  फराकिलो पनि थियो । यति भवन थिएनन् । त्यतिबेला गाडीहरूको संख्या पनि धेरै कम थियो । हामी प्रायःजसो साइकल चढेर यताउता जान्थ्यौं खुब रमाइलो थियो  त्यतिखेर । अहिले पनि नराम्रो नै त केही छैन । अलि सुविधाहरु थपिएका छन् । अँ, बिजुली पनि लगातार पाइन्छ । त्यसकारण कुनै फाइदा त्यतिबेला पनि थियो भने कुनै फाइदा यो समयमा पनि छ । 

नेपाली गीतहरू पनि खुब सुन्नुभयो होला है ?

अँ, केही केही सुनेको छु । त्यो ‘रेशम फिरीरी’ नसुनेको  कोही छैन होला । त्यो भइहाल्यो । अर्को एउटा गीत ‘चलेछ बतास सुस्तरी’ भन्ने गीत मलाई खूब राम्रो लाग्छ ।

अहिले मैले गाउनुस् न भनेँ भने त अप्ठेरो हुन्छ होला है ? 

(हाँस्दै) हो नि, अप्ठेरो हुन्छ ।

नेपाली गीत संगीत सँगसँगै नेपाली चलचित्रहरू हेर्नुभएको होला नि ? 

मैले हेरेको छु तर नाम भने मलाई याद छैन । कुनै–कुनै हेरेको छु । अनि मेरो विचारमा आजभोलिको जृुन चलचित्र बनिरहेका छन् । यसको गुणस्तर राम्रो आइरहेको छ । 

तपाईँ उता अमेरिकामा बस्दा नेपालसम्बन्धी समाचार त पढिरहनुहुन्छ होला ? रुचि लाग्छ नि ?

रुचि लाग्छ पहिलादेखि नै नेपालको माया लागेको छ । त्यसकारणले नेपालको स्थिति, राजनीति, प्रकृति कस्तो बदलिएको छ भन्ने मलाई चासो छ । यति शुद्ध बोल्ने मान्छेले पत्रिकाहरु अथवा नेपाली लिपि चाहिँ बुझ्नु हुन्छ कि बुझ्नुहुन्न भन्ने मलाई चासो लाग्यो फेरि । पढ्न त सक्छु अलिअलि, बिस्तारै पढ्छु तर ...

लेख्न नि ?

लेख्न पनि अलिअलि लेख्छु कहिलेकाहीँ तर कम मात्र हुन्छ ...काम गर्दाखेरी अब त्यतिखेर इमेल पनि थिएन, फोन पनि थिएन  । अनि हामीले चिठी लेखेर पठाउनुपर्‍यो । कहिलेकाहीँ मैले  नेपाली लिपिमा  चिठी लेखेर काठमाडौँमा बस्ने साथीलाई पठाएको थिएँ । 

बडो मिठो गरी बताउनुभयो । तपाईँको यो नेपालप्रतिको प्रेमका लागि हार्दिक आभार व्यक्त गर्छाैँ हामी । माइकलजी रमाइलो पनि लाग्यो । एउटा प्रश्न अझै डीभीबारे नै सोध्छु है ? एकपटक अमेरिकाको अन्य भिसा लागिसकेको मान्छेलाई डीभी पर्ने सम्भावना धेरै हुन्छ ?

हुँदैन, हाम्रो एउटा ठूलो डाटाबेस कम्युटर छ । केन्टकी भन्ने एउटा राज्य छ । त्यहाँ रहेको डीभी केन्द्र अथवा केसीसी भन्ने केन्द्र छ । त्यसले रेन्डम किसिमले मान्छेहरुका आवेदनलाई छान्छ । शैक्षिक योग्यता बढी भएकोमा फरक नभए जस्तै अमेरिका बस्नेहरुलाई पनि त्यही कुरा लागू हुन्छ । तर अर्को एउटा कुरा छ दुईपटक फर्म भर्न कोसिस नगर्नुहोला । किनभने त्यो कम्प्युटरले आवेदनलाई राम्रोसँग चिन्ने क्षमता राख्दछ ।

त्यसकारणले तपार्इँले यदि दुवै आवेदन भरेर त्यसको दुईवटा फोटो, त्यो फोटो फरक भयो भने पनि त्यो कम्युटरले चिन्न सक्छ । यस कारणले एउटा मात्र आवेदन पेस गर्न पाइन्छ । यसमा मैले स्पष्ट गर्न खोजेको के हो भने डीभी भरेपछि कुनै कुरा थप गर्न मन लाग्यो फेरि भोलि गएर थप्छु भन्ने अवस्था हुँदैन । त्यसो गर्दा दुवै फाराम रद्द हुन्छ । 

धेरै-धेरै धन्यवाद हाम्रो कार्यक्रममा आउनुभयो । 

हस् । धन्यवाद ।