मोबाइल बज्यो । म बिउँझिएँ ।  बिहान ६ बजेर १० मिनेट गइसकेछ । कलेज जान ढिलो हुने पक्का भयो । हतार हतार उठेँ । कलेजको ड्रेस लगाउने बेला मेरो आँखा झुण्डिरहेको स्कुल ड्रेसमा पर्‍यो । दुई वर्षदेखि झुण्डिरहेको त्यो ड्रेसले मलाई एकै छिनमा त्यही स्कुले जीवनको याद दिलायो ।

स्कुलको त ड्रेस हेर्दा नै मन कति फुरुङ्ग हुने । लाग्थ्यो फेरि यो लुगा लगाएर स्कुल जान पाए पनि हुने ।

पछाडिबाट बुवाले भन्नुभयो ‘त्यो लुगा हेरेर नबस् त कलेज जान ढिला भइसक्यो ।’

त्यही बेला महसुस भयो स्कुलको जस्तो जीवन त कलेज कहाँ हुँदो रहेछ त । 

यो स्कुल ड्रेसमा मेरो थुप्रै यादहरू छन् । स्कुलमा बिताएका ती अविस्मरणीय पल, साथीहरूसँग बिताएका हरेक क्षणहरू । शिक्षकहरूको गाली र ताली अनि मैले सिकेका अनगिन्ती ज्ञानहरु यही लुगासँग जोडिएका छन् । 

खरानी रङको स्कुल ड्रेस लगाएर मैले जीवनमा के मात्र सिकिनँ । हुन त सिकाई जीवनभरि सकिँदैन भन्छन् । तर स्कुल नै त्यस्तो एउटा ठाउँ जहाँ मानिसले जीवन सिक्छ । त्यही भएर पनि होला  सायद स्कुलको यो पुरानो लुगाको पनि यति धेरै माया लाग्छ । 

तर अब स्कुलको सम्झनासँगै मलाई कलेज पढ्नु छ । जीवनमा धेरै अघि बढ्नु छ । हतार हतार कलेज ड्रेस लगाएँ अनि कलेज निस्किएँ । करिब ५ सय मिटरको दुरीमा रहेको कलेज पुग्ने हतारोले मलाई एकै छिन् स्कुल ड्रेस बिर्सायो । तर स्कुले जीवनलाई सम्झाइदियो । 

स्कुल जाँदा बाटैभरि कति रमाइलो हुन्थ्यो । बिहानीको किरण झैँ स्कुल जाँदा खुसीले अनुहार चम्किलो हुन्थ्यो । बाटोभरि साथीभाइ भेटिन्थेँ । एक अर्कासँग ठेलमठेल गर्दै हिँड्थ्यौँ । 

अनेक कुरामा ठट्टा गरिन्थ्यो । निस्फिक्री हाँसिन्थ्यो । अहिले त सुनसान सडकमा एक्लै । कति फरक हुने रहेछ ।

बदलिने त समय रहेछ । याद समयसँग सँगै अघि बढ्ने रहेछ । अनि यादलाई जीवित राख्ने चिजहरूको माया पनि उत्तिकै लाग्ने रहेछ । 

हरेक पटक स्कुल ड्रेस देख्दा मलाई त्यही स्कुले दिनहरू झलझली याद आउँछ । ती क्षणहरू सम्झँदा मात्रै पनि मन रमाउँछ । 

थाहा छ अब त्यो स्कुले दिनजस्तो समय फेरि आउँदैन । घरैमा राखे पनि यो ड्रेसको पनि अब उपयोग हुँदैन । तर स्कुले जीवनको याद बोक्ने यो ड्रेसको माया मार्न नसकिने रहेछ ।

त्यसैले पुरानो र कामै नलाग्ने भए पनि यो ड्रेसमा मैले स्कुले जीवनको यादहरू सम्हालेर राखेको छु  ।